محمد سلیمانی فارسانی؛ محمد فتحی؛ زهرا همتی؛ زینب گرگین
چکیده
مقدمه: ورزش یک به عنوان یک گزینه غیردارویی برای پیشگیری یا کندکردن روند آلزایمر است. لذا این پژوهش درصدد یافتن مکانیسم احتمالی ارتباط عضله و هیپوکامپ است.
مواد و روشها:. 32 سر رت 6 هفته‌ای به صورت تصادفی به چهار گروه شم (SH)، کنترل آلزایمری(AC)، تمرین(T) و تمرین آلزایمری (AT) تقسیم شدند. آلزایمر از طریق تزریق بتا آمیلوئید در هیپوکمپ القا ...
بیشتر
مقدمه: ورزش یک به عنوان یک گزینه غیردارویی برای پیشگیری یا کندکردن روند آلزایمر است. لذا این پژوهش درصدد یافتن مکانیسم احتمالی ارتباط عضله و هیپوکامپ است.
مواد و روشها:. 32 سر رت 6 هفته‌ای به صورت تصادفی به چهار گروه شم (SH)، کنترل آلزایمری(AC)، تمرین(T) و تمرین آلزایمری (AT) تقسیم شدند. آلزایمر از طریق تزریق بتا آمیلوئید در هیپوکمپ القا شد. برنامه تمرین شامل 20 جلسه تمرین شنا با زمان فزاینده بود. پس از پایان مداخله، بافت عضله دوقلو و هیپوکامپ برداشته شد و با روش رنگآمیزی ایمونوهیستوفلروسنت بیان پروتئینهای موردنظر اندازه‌گیری شد. از آزمون همبستگی جهت بررسی تغییرات شاخصهای مورد مطالعه استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان دادند که بیان پروتئینهای NCAM، SEMA3A و Pfn1 ارتباط مثبت معنیدار با NACHRa7 (001/0 P=) و ارتباط معکوس معنیدار با NLRP1 (05/0≥P) و Dead Cells (05/0≥P) داشتند.
نتیجه‌گیری: با فعالیتبدنی و تقویت پیوندگاه عصبی-عضلانی میتوان از التهاب هیپوکامپ و پیشرفت آلزایمر جلوگیری کرد.
فیزیولوژی ورزشی
زهره میرزاوند؛ محمد فتحی؛ مصطفی بهرامی
چکیده
زمینه و هدف: کم‌تحرکی در بروز دیابت و استرس اکسیداتیو بافت‌ها نقش دارد، هدف این مطالعه، بررسی تأثیر یک دوره تمرین هوازی بر مالون دی آلدهید، سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز بافت قلب رت‌های نر مبتلا به دیابت بود.
مواد و روشها: 44 رت نر نژاد ویستار (200 تا 250 گرم) به‌‌صورت تصادفی به چهار گروه 10تایی سالم، دیابتی، تمرین هوازی ...
بیشتر
زمینه و هدف: کم‌تحرکی در بروز دیابت و استرس اکسیداتیو بافت‌ها نقش دارد، هدف این مطالعه، بررسی تأثیر یک دوره تمرین هوازی بر مالون دی آلدهید، سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز بافت قلب رت‌های نر مبتلا به دیابت بود.
مواد و روشها: 44 رت نر نژاد ویستار (200 تا 250 گرم) به‌‌صورت تصادفی به چهار گروه 10تایی سالم، دیابتی، تمرین هوازی و دیابت+ تمرین هوازی تقسیم شدند. پس از 12 ساعت محرومیت از غذا، با تزریق درون صفاقی STZ القای دیابت برای گروه‌های دیابتی انجام شد. گروه‌های تمرینی (5 روز در هفته، به مدت 6 هفته) به تمرین هوازی پرداختند. 48 ساعت پس از اتمام پروتکل، حیوانات بیهوش شدند و بافت قلب خارج شد. از روش الایزا برای سنجش مقادیر سوپراکسیددیسموتاز، مالون دی آلدئید و گلوتاتیون پراکسید استفاده شد. با آزمون‌های آنوای یک‌طرفه، تعقیبی توکی، نرمافزار SPSS و GraphPad داده‌ها تجزیهوتحلیل شدند.
یافتهها: نتایج نشان داد سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسید در گروه دیابت به‌طور معنی‌داری کمتر از گروه کنترل، تمرین و دیابت+تمرین بود (0/0001>p). سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسید در گروه دیابت+تمرین نسبت به گروه تمرین و کنترل به‌طور معنی‌داری بیشتر بود (0/0001>p). مالون دی آلدئید در گروه دیابت نسبت به گروه دیابت+تمرین، گروه تمرین و گروه کنترل به‌طور معنی‌داری بالاتر بود (0001/0>p). مالون دی آلدئید در گروه دیابت+تمرین نسبت به گروه دیابت و کنترل به‌طور معنی‌داری بیشتر بود (0001/0>p).
نتیجه‌گیری: انجام تمرین هوازی از طریق کاهش استرس اکسیداتیو می‌تواند تأثیر مطلوبی بر بافت قلب در رت‌های مبتلا به دیابت داشته باشد.
فیزیولوژی ورزشی
محمد فتحی؛ مریم اسدی؛ امیدعلی عادلی
دوره 25، شماره 2 ، خرداد و تیر 1397، ، صفحه 2017-227
چکیده
با توجه به جلوگیری از افت سیستم ایمنی پس از فعالیت‌های ورزشی وامانده‌ساز و نقش ریزمغذی‌ها در این زمینه، هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر مکمل ویتامین C بر غلظت ایمونوگلوبولینA، کورتیزول و پروتئین تام بزاقی دختران فعال دانشگاهی به دنبال برنامه فعالیت بدنی وامانده‌ساز بود. در این پژوهش نیمه‌تجربی 17دختر فعال، با میانگین سن 36/2±11/22 ...
بیشتر
با توجه به جلوگیری از افت سیستم ایمنی پس از فعالیت‌های ورزشی وامانده‌ساز و نقش ریزمغذی‌ها در این زمینه، هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر مکمل ویتامین C بر غلظت ایمونوگلوبولینA، کورتیزول و پروتئین تام بزاقی دختران فعال دانشگاهی به دنبال برنامه فعالیت بدنی وامانده‌ساز بود. در این پژوهش نیمه‌تجربی 17دختر فعال، با میانگین سن 36/2±11/22 سال، وزن 81/6±70/55 کیلوگرم، نمایه توده‌ی بدن 25/2±88/20 کیلوگرم بر مترمربع به صورت داوطلبانه حضور داشتند که به طور تصادفی به سه گروه تمرین- مکمل ویتامین C (شش نفر)، گروه تمرین (پنج نفر) و گروه کنترل (شش نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین- مکمل ویتامین C به مدت هفت روز برنامه فعالیت بدنی پژوهش را در دو نوبت صبح و عصر با دریافت روزانه یک عدد قرص 500 میلی‌گرمی ویتامین C در وعده‌ی ناهار اجرا کردند، گروه تمرین، تمرینات را بدون دریافت مکمل انجام دادند و گروه کنترل در تمرینات شرکت نداشتند و مکمل نیز دریافت نکردند. نمونه‌های بزاقی یک روز قبل از شروع برنامه تمرینی، 24 و 72 ساعت بعد از آخرین جلسه‌ی تمرین، ساعت 30/9 صبح جمع‌آوری شد. آزمون آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه (ANOVA) برای مقایسه‌ی میانگین‌های گروه‌ها استفاده شد. نتایج نشان داد غلظت IgA بزاقی بین گروه‌ها 24 ساعت (9/0=P و 4/0=F)، 72 ساعت بعد از تمرین (1/0=P و 8/0=F) و غلظت کورتیزول 24 ساعت (7/0=P و 2/0=F) و 72 ساعت بعد از تمرین (5/0=P و 6/0=F) به طور معنی‌داری تغییر نکرد. اما غلظت پروتئین تام در 24 ساعت بعد از تمرین (03/0=P و 3/4=F) به طور معنی-داری تغییر کرد که تفاوت بین گروه تمرین و کنترل بود. 72 ساعت بعد از تمرین (1/0=P و 1/2=F) تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها مشاهده نشد. مطابق با یافته‌های تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که مصرف مکمل ویتامینC به -دنبال یک برنامه‌ی تمرینی وامانده‌ساز یک هفته‌ایی بر ایمنی مخاطی دختران فعال تأثیر ندارد.
محمد فتحی
دوره 24، شماره 6 ، بهمن و اسفند 1396، ، صفحه 45-51
چکیده
زمینه و هدف:ژنmef2cالقاءکنندة تارهای کند انقباض در عضلات اسکلتی است که در بسیاری از فرآیندهای سلولی درگیر است، فعالیت‌های استقامتی بر بیان این ژن در عضلة اسکلتی تأثیر می‌گذارد، هدف این مطالعه بررسی اثر دورة فعالیت استقامتی بر بیان ژن mef2cقلب بود.
مواد و روشها: در این پژوهش تجربی 14 موش صحرایی تحت شرایط استاندارد (دما، چرخة روشنایی و ...
بیشتر
زمینه و هدف:ژنmef2cالقاءکنندة تارهای کند انقباض در عضلات اسکلتی است که در بسیاری از فرآیندهای سلولی درگیر است، فعالیت‌های استقامتی بر بیان این ژن در عضلة اسکلتی تأثیر می‌گذارد، هدف این مطالعه بررسی اثر دورة فعالیت استقامتی بر بیان ژن mef2cقلب بود.
مواد و روشها: در این پژوهش تجربی 14 موش صحرایی تحت شرایط استاندارد (دما، چرخة روشنایی و تاریکی و دسترسی آزاد به آب و غذا) نگهداری و بعد از آشنا‌سازی با پروتکل فعالیت بدنی به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی برنامه‌ای (14 هفته‌ای) فعالیت استقامتی را روی تردمیل اجرا کرد، سپس 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسه فعالیت استقامتی بیهوش و تشریح شدند. قلب و بطن چپ آنها خارج شد. از روشReal time-PCR برای اندازه‌گیری بیان ژن mef2cقلب (در ناحیه بطن چپ) استفاده شد. در پایان با استفاده از آزمون آماری t اطلاعات به دست آمده تجزیهوتحلیل شد.
یافتهها: نتیجة این پژوهش نشان داد فعالیت استقامتی موجب افزایش بیان ژن mef2cدر قلب گروه تجربی شد اما این افزایش در بیان ژن mef2cقلب گروه تجربی نسبت به گروه کنترل معنا‌دار (148/0p=) نبود.
نتیجه‌گیری: احتمالاً فعالیت استقامتی بر القای تارهای کند انقباض و در نتیجه افزایش آنها در عضلة قلب تأثیر ندارد و از این طریق برای حفظ شرایط مطلوب بافت قلب، مکانیزم‌هایی در تلاشند که میزان بیان ژنmef2cدرسطح ثابتی حفظ شود.
فیزیولوژی ورزشی
محمد فتحی
دوره 24، شماره 4 ، مهر و آبان 1396، ، صفحه 225-231
چکیده
اهداف: فاکتور رونویسی med 13بر پاسخ عضلة اسکلتی به محرک‌های القاکنندة سازگاری عضلانی تأثیر دارد. هدف این پژوهش بررسی تأثیر برنامة فعالیت استقامتی بر بیان ژن med 13 عضلات اسکلتی تند و کند انقباض بود.
مواد و روشها: آزمودنی‌هایی این پژوهش چهارده رت نر نژاد ویستار بودند که تحت شرایط استاندارد به‌مدت چهار هفته قبل از شروع پروتکل تمرینی ...
بیشتر
اهداف: فاکتور رونویسی med 13بر پاسخ عضلة اسکلتی به محرک‌های القاکنندة سازگاری عضلانی تأثیر دارد. هدف این پژوهش بررسی تأثیر برنامة فعالیت استقامتی بر بیان ژن med 13 عضلات اسکلتی تند و کند انقباض بود.
مواد و روشها: آزمودنی‌هایی این پژوهش چهارده رت نر نژاد ویستار بودند که تحت شرایط استاندارد به‌مدت چهار هفته قبل از شروع پروتکل تمرینی نگهداری شدند. سپس، به‌‌صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی برنامه‌ای استقامتی (14 هفته‌ای) را روی نوارگردان اجرا کرد. 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسة تمرینی، نمونهها بیهوش و تشریح شدند. عضلة نعلی و عضلة بازکنندة بلند انگشتان پا خارج شد. با استفاده از روش Real time-PCR میزان بیان ژن med 13دو عضله اندازه‌گیری شد. در پایان با استفاده از آزمون آماری t اطلاعات بهدستآمده ارزیابی شد.
یافتهها: نتایج این تحقیق نشان داد فعالیت استقامتی موجب افزایش معنا‌دار بیان ژن med 13عضلة نعلی میشود، اما تأثیر معناداری بر بیان این ژن در عضلة بازکنندة بلند انگشتان ندارد.
نتیجه‌گیری: علیرغم فعالیت استقامتی یکسان (مدت و شدت)، میزان بیان این ژن در عضلات تند و کند انقباض متفاوت بود که احتمالابه تفاوت حساسیت عضلات به هورمون تیروئید برمیگردد.